- Dial Up
مقدمه مفهومی درباره واژه
شماره گیری (Dial-up) روشی قدیمی برای اتصال به اینترنت است که از خطوط تلفن آنالوگ و مودم های با سرعت پایین استفاده می کند. این فناوری در دهه 1990 و اوایل 2000 رایج بود و با ظهور فناوری های پرسرعت مانند ADSL و فیبر نوری منسوخ شد.
کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات
در شبکه های کامپیوتری، شماره گیری برای اتصال به ISP استفاده می شد. در برنامه نویسی، مدیریت اتصالات شماره گیری انجام می شد. در سیستم عامل ها، پیکربندی مودم های شماره گیری ضروری بود. در امنیت شبکه، پروتکل های امنیتی برای شماره گیری توسعه یافتند. در برنامه های قدیمی، پشتیبانی از اتصالات کم سرعت مورد نیاز بود.
مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT
اتصال به اینترنت در مناطق دورافتاده، سیستم های بانکی قدیمی، دستگاه های فکس، سیستم های نظارتی که از خطوط تلفن استفاده می کنند، مودم های اکسترنال با سرعت 56 کیلوبیت بر ثانیه، اتصالات پشتیبان برای سیستم های حیاتی.
نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها
در معماری شبکه های قدیمی، شماره گیری تنها روش اتصال بود. در سیستم های توزیع شده، اتصالات شماره گیری بین شعب استفاده می شد. در معماری ارتباطی، پروتکل هایی مانند PPP برای شماره گیری توسعه یافتند. در سیستم های embedded، مودم های شماره گیری برای ارتباطات استفاده می شدند.
شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف
فناوری شماره گیری از دهه 1980 با مودم های 300 بیت بر ثانیه آغاز شد. در دهه 1990 با مودم های 56K به اوج رسید. امروزه در اکثر مناطق با فناوری های پرسرعت جایگزین شده است.
تفکیک آن از واژگان مشابه
شماره گیری با اتصال پرسرعت (Broadband) متفاوت است - اتصال پرسرعت همیشه روشن است. همچنین با VoIP که برای تماس های صوتی استفاده می شود تفاوت دارد. در برخی متون، شماره گیری با leased line که اتصال دائمی است اشتباه گرفته می شود.
شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف
در Windows با RAS API می توان اتصالات شماره گیری را مدیریت کرد. در Linux با PPPD می توان اتصالات شماره گیری را پیکربندی نمود. در Python با کتابخانه pySerial می توان با مودم ها ارتباط برقرار کرد. در PowerShell با cmdlet های ارتباطی می توان اتصالات را کنترل کرد. در C با AT Commands می توان مودم ها را برنامه ریزی کرد.
چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن
یک باور غلط این است که شماره گیری هنوز روش اصلی اتصال است. چالش اصلی، پشتیبانی از این فناوری در سیستم های مدرن است.
نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی
شماره گیری اگرچه فناوری قدیمی است، اما درک آن برای کار با سیستم های legacy و شرایط خاص هنوز مفید می باشد.
شماره گیری (Dial-up) روشی قدیمی برای اتصال به اینترنت است که از خطوط تلفن آنالوگ و مودم های با سرعت پایین استفاده می کند. این فناوری در دهه 1990 و اوایل 2000 رایج بود و با ظهور فناوری های پرسرعت مانند ADSL و فیبر نوری منسوخ شد.
کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات
در شبکه های کامپیوتری، شماره گیری برای اتصال به ISP استفاده می شد. در برنامه نویسی، مدیریت اتصالات شماره گیری انجام می شد. در سیستم عامل ها، پیکربندی مودم های شماره گیری ضروری بود. در امنیت شبکه، پروتکل های امنیتی برای شماره گیری توسعه یافتند. در برنامه های قدیمی، پشتیبانی از اتصالات کم سرعت مورد نیاز بود.
مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT
اتصال به اینترنت در مناطق دورافتاده، سیستم های بانکی قدیمی، دستگاه های فکس، سیستم های نظارتی که از خطوط تلفن استفاده می کنند، مودم های اکسترنال با سرعت 56 کیلوبیت بر ثانیه، اتصالات پشتیبان برای سیستم های حیاتی.
نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها
در معماری شبکه های قدیمی، شماره گیری تنها روش اتصال بود. در سیستم های توزیع شده، اتصالات شماره گیری بین شعب استفاده می شد. در معماری ارتباطی، پروتکل هایی مانند PPP برای شماره گیری توسعه یافتند. در سیستم های embedded، مودم های شماره گیری برای ارتباطات استفاده می شدند.
شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف
فناوری شماره گیری از دهه 1980 با مودم های 300 بیت بر ثانیه آغاز شد. در دهه 1990 با مودم های 56K به اوج رسید. امروزه در اکثر مناطق با فناوری های پرسرعت جایگزین شده است.
تفکیک آن از واژگان مشابه
شماره گیری با اتصال پرسرعت (Broadband) متفاوت است - اتصال پرسرعت همیشه روشن است. همچنین با VoIP که برای تماس های صوتی استفاده می شود تفاوت دارد. در برخی متون، شماره گیری با leased line که اتصال دائمی است اشتباه گرفته می شود.
شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف
در Windows با RAS API می توان اتصالات شماره گیری را مدیریت کرد. در Linux با PPPD می توان اتصالات شماره گیری را پیکربندی نمود. در Python با کتابخانه pySerial می توان با مودم ها ارتباط برقرار کرد. در PowerShell با cmdlet های ارتباطی می توان اتصالات را کنترل کرد. در C با AT Commands می توان مودم ها را برنامه ریزی کرد.
چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن
یک باور غلط این است که شماره گیری هنوز روش اصلی اتصال است. چالش اصلی، پشتیبانی از این فناوری در سیستم های مدرن است.
نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی
شماره گیری اگرچه فناوری قدیمی است، اما درک آن برای کار با سیستم های legacy و شرایط خاص هنوز مفید می باشد.
